ದೈತ್ಯ..
ದೈತ್ಯ.. ಹೀಗೊಂದು ಬದುಕು... ಚಿಕ್ಕ ಟೌನಲ್ಲಿ ನೆಲೆಸಿದ್ದ ನಾನು.. ಆಗಿನ್ನೂ ನಗರಿಕರಣದತ್ತ ವಾಲುತಿದ್ದದ್ದು ನನ್ನೂರು .. ಸ್ಮರ್ಧಾತಕ ಯುಗದಲ್ಲಿ ಊರಿಂದ ಬೇರೆ ಊರಿಗೆ ಹೋಗಿ ಓದುವ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಅದು.. ಇಂಜಿನಿಯರಿಂಗ್ ಆಯ್ದ ನಾನು , ಅದೇ ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಬಂದದ್ದು. ಕಾಲೇಜ್ಗೆ ಸೇರಿಸಲೆಂದು ನನ್ನೊಟ್ಟಿಗೆ ನನ್ನಣ್ಣ ಇದ್ದ.. ಅದಾಗಲೇ ಬೆಂಗಳೂರಿಗನಾಗಿದ್ದ ಅವನು, ಪ್ರತಿ ಬಾರಿ ರಜಕ್ಕೆಂದು ಬಂದಾಗ ಅವನ ಹಾವಭಾವ , ಆಂಗ್ಲ ಭಾಷೆಯ ಪ್ರಭಾವ ಕಾಣುತ್ತಲೇ ಇತ್ತು.. ಹೀಗೆ ಯೋಚನೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ನನಗೆ ಬಸ್ ಹತ್ತಿಸಲು ಬಂದಿದ್ದ ನನ್ನಪ್ಪ , ಅಣ್ಣನಿಗೆ "ಮೆಜೆಸ್ಟಿಕ್ ತಲುಪಿದಾಗ ಕರೆ ಮಾಡು "ಎಂದಾಗ ,ಮೆಜೆಸ್ಟಿಕ್ಜ್ ಅಂದರೇನು ?? ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ತಾನೇ ಹೋಗುತ್ತಿರುವುದು ಎಂದು ಯೋಚಿಸುತ್ತಿದ್ದ ನನಗೆ “ಮೆಜೆಸ್ಟಿಕ್ -ಮೆಜೆಸ್ಟಿಕ್ ಲಾಸ್ಟ ಸ್ಟಾಪ್ ಇಳ್ಕೊಳಿ “ಎಂದು ದಡಬಡನೆ ಓಡಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಕಂಡಕ್ಟರ್ ಅರೆಮುಂಜಾನೆಯಲ್ಲಿ ಕಾಣಲೇ ಇಲ್ಲಾ. ಆದರೆ ಕಿರುಚಾಟ ಮಾತ್ರ ಜೋರಾಗಿದ್ದೂ, ನನ್ನಣ್ಣ "ಬೇಗಬೇಗನೆ ಬಾ" ಎಂದು ಎಳೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತಿದಂತೆ , ಮೈ ಮೇಲೆ ಬರುತ್ತಿದ್ದ ಜನ/ಬಸ್ಸು/ಕಾರು ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿ "ಎಂಗ ಫೋನು / ಮೇಡಂ ಆಟೋ/ ಎಕ್ಕಡಿಕಿ ಅಂಡಿ/ ಡ್ರಾಪ್?? " ಎಂದು ಕೇಳುವ ಆಟೋದವರನ್ನು ಕಂಡು ಮುಂಜಾವಿನ ಚಳಿಯಲ್ಲೂ ಬೆವೆತೆಬಿಟ್ಟೆ.. ಅಣ್ಣ ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಅತ್ತು ಬಿಡುವುದೊಂದೇ ಬಾಕಿ ಇತ್